Gdy znów do murów klajstrem świeżym

Przylepiać zaczną obwieszczenia,

Gdy "do ludności", "do żołnierzy"

Na alarm czarny druk uderzy

I byle drab, i byle szczeniak

W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,

Że trzeba iść i z armat walić,

Mordować, grabić, truć i palić;

Gdy zaczną na tysięczną modłę

Ojczyznę szarpać deklinacją

I łudzić kolorowym godłem,

I judzić "historyczną racją",

O piędzi, chwale i rubieży,

O ojcach, dziadach i sztandarach,

O bohaterach i ofiarach;

Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin

Pobłogosławić twój karabin,

Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,

Że za ojczyznę - bić się trzeba;

Kiedy rozścierwi się, rozchami

Wrzask liter pierwszych stron dzienników,

A stado dzikich bab - kwiatami

Obrzucać zacznie "żołnierzyków". -

• O, przyjacielu nieuczony,

Mój bliźni z tej czy innej ziemi!

Wiedz, że na trwogę biją w dzwony

Króle z panami brzuchatemi;

Wiedz, że to bujda, granda zwykła,

Gdy ci wołają: "Broń na ramię!",

Że im gdzieś nafta z ziemi sikła

I obrodziła dola

Na pewnego endeka

co na mnie szczeka

Próżność repliki się spodziewał,

Nie dam ci prztyczka ani klapsa.

Nie powiem nawet: "Pies cię j...ł" -

Bo to mezalians byłby dlapsa.

Historia biblijnego Lota

Schlał się

Poigrał z dziewczęciem

I stał się

Swym własnym zięciem.

Giełdziarze Autor: Julian Tuwim

Wybiegają obłędnie i w popłochu pędzą, W nerwowych mózgach skaczą kursa, akcje, czeki, Mówią do siebie, liczą, biegną, byle prędzej, Zapinając po drodze pękate swe teki.

Wczoraj kupił za milion, dzisiaj za dwa sprzeda, Kupi jeszcze, — gdzie dostać? — leci — płaci więcej, Był w cukierni, był w banku, targuje się, nie da, Liczy, gemacht, wziął, pędzi, sprzedał. Sto tysięcy.

A jutro znów pobiegną z giełdy do kawiarni, Puszczą w ruch bystre oczy i paluchy drżące, I znów obsiądą stolik, jak spiskowcy czarni, Rzucając krótkie słowa i grube tysiące.

W twarz dadzą sobie napluć za tyle a tyle, Obetrą gębę ręką, a sumę — przeliczą! Poproś ich o Chrystusa — zapytają: ile? A gdy zgodzisz się — przyjdą jutro ze zdobyczą!

Gudłaje w drogich futrach, w jedwabnej bieliźnie, Wystrojone szajgece w eleganckich butach, Chamy, bydło, spasione na własnej ojczyźnie, Którą codziennie w obcych kupczycie walutach!

Haussa, łotry! Na giełdę! Kwadransik szermierki! Wrzeszczcie!

Julian Tuwim - Matka Jest na łódzkim cmentarzu, Na cmentarzu żydowskim, Grób polski mojej matki, Mojej matki żydowskiej.

Grób mojej Matki Polki, Mojej Matki Żydówki, Znad Wisły ją przywiozłem Nad brzeg fabrycznej Łódki.

Głaz mogiłę przywalił, A na głazie pobladłym Trochę liści wawrzynu, Które z brzozy opadły.

A gdy wietrzyk słoneczny Igra z nimi złociście, W Polonię, w Komandorię Układają się liście.

II

Zastrzelił ją faszysta, Kiedy myślała o mnie, Zastrzelił ją faszysta, Kiedy tęskniła do mnie.

Nabił - zabił tęsknotę, Znowu zaczął nabijać, Żeby potem... - lecz potem Nie było już co zabijać.

Przestrzelił świat matczyny: Dwie pieszczotliwe zgłoski, Trupa z okna wyrzucił Na święty bruk otwocki.

Zapamiętaj, córeczko! Przypomnij, późny wnuku! Wypełniło się słowo: "Ideał sięgnął bruku".

Zebrałem ją z pola chwały, Oddałem ziemi-macierzy... Lecz trup mojego imienia Do dziś tam jeszcze leży.

Matka, Ade

spod mglistej szybki
\ sylab mnogich szereg
\ sporo myśli szybkich
\ sprawy mało szczere

słodko migocze szumi
\ szalenie miałki spamik
\ sens mozolnie stłumił
\ szukaj między słowami

s.

słyszę

jaki to koszmar
\ zadać sobie najtrudniejsze
\ i najbardziej niewygodne
\ pytania
\ te stale szczerzące kły
\ zza przerażającej otchłani

wcale
\ nie nakłaniam

ile?
\ za co?
\ dlaczego?

wykręcający niesmak
\ po czasie; nie w porę
\ bez nuty pragnienia
\ i tętniących pasją dźwięków
\ kosztem przerastającym
\ ekonomię wnętrza

— chyba tak
\ się nie zwycięża

worek sęków
\ zjełczał

wielmożna królowo
\ szlachetny królu
\ kolejne ziarno wstydu
\ urodzaj pola bólu

mała przedśmierć
\ dzień kataklizmów
\ dobitnie wystarczy już
\ tych aforyzmów

nitek z dzieciństwa
\ powyciąganych swetrów
\ w splątany kłębek jutr
\ nieznanych kilometrów

s.

wszystko
\ co się mieni i błyszczy
\ przyciąga oko
\ z łatwością

każdy pomysł
\ nie wart świeczki
\ zrealizowany
\ ze złością

miejsce z którego
\ pochodzą rany
\ najgłębiej
\ wyryte

wyboista droga
\ wybrukowana słowami
\ wyciskanego jadu
\ z liter

zło to

nieszczery uśmiech
\ same centrum dobra

w cenzury chuście
\ nienamalowany obraz

s.

prędkością nadświetlną
\ nie do zahamowania
\ wiedzący wszystko
\ wyjątkowi świetni

tak z twojego życia
\ uciekać będą
\ ci z najdłuższą listą
\ złożonych obietnic

s.

zasmarkać się razem
\ w płaczu i smutkach
\ zbieranych latami
\ do grubego klasera
\ wspomnień

serdecznie obśmiewać
\ potyczki nieuniknione
\ mniejsze lub większe
\ szyte na miarę
\ wspólne

nie znać
\ nie widzieć
\ nie rozumieć

nie doceniać możliwych
\ niezliczonych rozwiązań

paść ze zmęczenia
\ gdzieś
\ w okolicy porozumienia

nawet
\ gdy nie ma to już przecież
\ większego znaczenia

nad brzegiem rzeki
\ przysiąść i popatrzeć
\ na lądujące w niej
\ liście

to taka coroczna tradycja
\ której nikt prawie nie obchodzi
\ chociaż
\ znalazłbym jedną osobę
\ co najmniej

nurt wydarzeń
\ bardzo łapczywie
\ nazgarniał mułu
\ kamieni
\ cudzych śmieci
\ spadniętych gałązek
\ i pomysłów tak lepszych
\ że aż nieprzydatnych

trochę jak te słowa

gdybym tylko mógł zacząć
\ od nowa..

zasmarkać się razem ze śmiechu
\ w sytuacjach niemożliwie
\ unikatowych

wdychać zapach
\ wspólnego domu
\ aż
\ zakręci się w głowie

płakać szczerze
\ po prostu
\ bez wstydu

podziwiać jak powiewy wiatru
\ ostentacyjnie flirtują
\ z firankami

i listkam

przepraszam Cię świecie
\ i całe Twoje piękno;
\ to ja, znowu sobie nie radzę
\ — znowu jest mi ciężko

chciałbym dziękować,
\ zaśpiewać Ci lub objąć Cię
\ w ramiona,
\ tylko znowu nie mam siły
\ i bujam się na wietrze
\ jak porośnięty konar

przepraszam Cię świecie,
\ a przecież..

ta spodziewana niezręczność
\ dalej trzyma — puść mnie,
\ tyle z wytycznych..

zasługujesz na wdzięczność,
\ towarzyszący jej uśmiech
\ i oddech rytmiczny

jak daleko bym nie był
\ Ty stale jesteś blisko,
\ chcesz mnie tyle nauczyć,
\ pokazać to wszystko

świecie, ja wiem, że mnie słyszysz
\ i w rzeczywistość potrafisz przekuć dowolne marzenie

nie zmieniaj się, nie znikaj
\ — może to ja się w końcu zmienię

s.

Aniu*, ufam Tobie.

Aniu, ufam sobie.

Jestem pasterzem moim,

niczego mi nie braknie.

Na niwach zielonych pasę się,

nad wody spokojne prowadzę się.

I nie dam się uwieść na pokuszenie

powrotu do życia w chorym systemie,

ale się zbawię ode złego.

I zła się nie ulęknę,

bo jestem przy sobie

i się nie opuszczę

aż do śmierci.

*Imię zmienione

A jak umarł Pan bogaty / To mu nieśli wieńce, kwiaty / Order dali mu po śmierci / By mu złocił się na piersi /

A jak umarł chłop z fabryki / Nie płakali, bo był nikim / Odszkodowań nie ma wtedy / Trumnę trzeba brać na kredyt /

A jak padło dziecko z głodu / Nie ruszyło to narodu / Dalej po bogaczu kwilił / Taki to był nastrój chwili /

Po bogactwie cień zostaje / I choć śmierć nasz grosz wydaje / Nie kupimy skrawka nieba / Na niego zasłużyć trzeba. /

Autor Marceli Szpak.

Anarchistyczny klasyk komiksu przedstawia się jako wynalazca gangsta-rapu, poprzez swój napisany w latach 70tych i oparty na rytmie poemat "Old Gangsters Never Die".

Początek wiersza https://www.youtube.com/watch?v=vBsPt3GDTAQ&t=73s

Czesław Miłosz o powstaniu w getcie, 1943. W głowie analogia do granicy.

W Rzy­mie na Cam­po di Fio­ri
\ Ko­sze oli­wek i cy­tryn,
\ Bruk opry­ska­ny wi­nem
\ I odłam­ka­mi kwia­tów.

Ró­żo­we owo­ce mo­rza
\ Sy­pią na sto­ły prze­kup­nie,
\ Na­rę­cza ciem­nych wi­no­gron
\ Pa­da­ją na puch brzo­skwi­ni.

Tu na tym wła­śnie pla­cu
\ Spa­lo­no Gior­da­na Bru­na,
\ Kat pło­mień sto­su za­że­gnął
\ W kole cie­ka­wej ga­wie­dzi.
\ A le­d­wo pło­mień przy­ga­snął,
\ Znów peł­ne były ta­wer­ny,
\ Ko­sze oli­wek i cy­tryn
\ Nie­śli prze­kup­nie na gło­wach.

Wspo­mnia­łem Cam­po di Fio­ri
\ W War­sza­wie przy ka­ru­ze­li,
\ W po­god­ny wie­czór wio­sen­ny,
\ Przy dźwię­kach skocz­nej mu­zy­ki.
\ Sal­wy za mu­rem get­ta
\ Głu­szy­ła skocz­na me­lo­dia
\ I wzla­ty­wa­ły pary
\ Wy­so­ko w po­god­ne nie­bo.

Cza­sem wiatr z do­mów pło­ną­cych
\ Przy­no­sił czar­ne la­taw­ce,
\ Łapa­li skraw­ki w po­wie­trzu
\ Ja­dą­cy na ka­ru­ze­li.
\ Roz­wie­wał suk­nie dziew­czy­nom
\ Ten

rzucam
słowem w znaczenie
jak kulą w płot
tą, co ominęła głowę Kurda pod Kuźnicą
tego, który stał się mięsem armatnim pojedynku dwóch psycholi

semiotyka rozbrojenia natychmiastowo potrzebna